اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی بر افزایش تاب آوری و پیشگیری از بازگشت در افراد وابسته به مواد

مقدمه: این پژوهش با هدف اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر افزایش تاب آوری و پیشگیری از بازگشت به مواد در افراد وابسته مواد انجام شده است. روش: در یک طرح شبه آزمایشی 20 مراجع با تشخیص اختلال سوء مصرف مواد افیونی که دوره سم زدایی را با موفقیت به پایان رسانده بودند، با روش نمونه گیری در دسترس در دو گروه آزمایشی(10 نفر) و گروه کنترل(10 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایشی به مدت 12 جلسه گروهی تحت رفتاردرمانی دیالکتیکی قرار گرفتند و گروه کنترل در طول این مدت تحت هیچ درمانی قرار نگرفتند. آزمودنیهای پژوهش توسط مقیاس تاب آوری کونور دیویدسون (cd-ris) و آزمایش مورفین پیش از شروع درمان، پایان درمان و پس از اتمام مرحله پیگیری 1 ماهه مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج آزمون تجزیه و تحلیل کوواریانس نشان داد که بین دو گروه در افزایش تاب آوری در مرحله پس آزمون و پیگیری تفاوت معنی داری وجود دارد. ] , p < 0/000 [ f (1,17) = 79/02 همچنین نتایج آزمون خی دو نشان داد که تفاوت معنی داری بین فراوانی بازگشت به مواد در دو گروه وجود دارد. x2 = 5/05 , df= 1 , p < 0/025 نتیجه گیری: نتایج نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیکی در افزایش تاب آوری و پیشگیری از بازگشت به مواد موثر است. واژه های کلیدی: رفتاردرمانی دیالکتیکی، تاب آوری، پیشگیری از بازگشت به مواد.